El-Veliyy Esması Anlamı (C.C.)

El-Veliyy Esmasının Anlamı

el-Veli, yardım eden demektir. O, dostlarına yardım eden ve düşmanlarını kahreden kimsedir.
Buna göre veli, Hakkın hükümlerine güzelce riayet etmesiyle, yardım edilmiş/mansur; düşman ise,
şakiliğinin hükmüyle kahredilmiştir.
Allah Teâlâ şöyle buyurmuştur: “Allah imân edenlerin velisidir, onları karanlıklardan nûra çıkartır.
İnkâr edenler ise, tağutun dostlarıdır. Tağut onları nûrdan karanlıklara çıkartır.

El-Veliyy Esması Anlamı

El-Veliyy

Dostlarına yardım edip düşmanlarını kahreden. Bütün mahlukatına dost olan, son derece şefkatli ve iyilik eden, Müminlerin yar ve yardımcısı olan

El-Veliyy esmasının ebced değeri 46 ve zikir saati Merih, günü Salı’dır.

El-Veliyy (c.c.) anlamı:

Esmaül Hüsna Allah’ın 99 isimlerinden Veli Esması; Dost ve yardım edici, Müminlere dost olan, onlara her şekilde yardım eden, seven ve işlerini neticelendiren, yakın olan, yardımcı, hami, dost ve dilediğine arka çıkıp onları kemale ulaştıran anlamlarına gelir.

El-Veliyy kelime anlamı olarak yardımcı ve dost şeklinde ifade edilmektedir. Bu ifade gündelik yaşam içerisinde kullanılırken ayrıca dini açıdan ve fazileti büyük öneme sahiptir. İnsani açıdan özellikle derin ve etkili bir manası bulunur.

Arapça Yazılışı

El-Velîyy: الولي

Ebced değeri ve zikir sayısı ; 46
Zikir günü ; Salı
Zikir saati ; Merih (Sabah güneş doğarken ve ikindi sonrası. Gece okumalarında tam gece yarısı.)

Faydaları, Havas ve Esrarı:

Veliyy ism-i şerifini çok okuyanların kıyamet gününde hesabı kolayca görülür.

Veliyy ism-i şerifini her gün okumayı vird edinenler Allah’ın yardımı ile velayet mertebesine ulaşırlar.

Hanımı kötü huylu olan kimse hanımı ile sohbet ettiği vakit El-Veliyy ism-i şerifini hatırında tutsa ve zikretse hanımı iyi huylu olur.

Özellikleri, Fazileti, Sırları ve Faydaları

Cuma geceleri (Perşembe akşamı) 1000 defa El-Veliyy ism-i celilini zikreden kimse matlubuna ulaşır.

Bu mübarek isim evliyanın zikridir. Kim gündüzleri on bin, geceleri de on bin defa okumaya devam ederse Allah’ın veli kulları topluluğuna erişir.

Cuma geceleri (Perşembe akşamı) 1000 defa Ya Veliyy ism-i celilini okuyan kimse için bütün kapalı kapılar ardına açılır.

Her gün 2116 defa “Yâ Veliyy celle celalühü” diye zikreden mesleğinde ilerler. Herkes tarafından sevilir.

Kalp daralması ve sıkıntı çeken kimseler her gün 46 defa Ya Veliyy esmasını okumaya devam edip virt edinirse, kabz (sıkıntı) hali gider, genişlemeye ve huzura dönüşür.

Bir kimse cuma günü 1000 kere El-Veliyy esmasını “YA VELİYYÜ YA ALLAH” şeklinde zikretse, istediği matlubu yerine gelir. İtaat etmeyen eşi için okusa ve yanına girip çıktıkça “Ya Veliyy” dese, eşi ıslah olur ve itaat eder.

Ya Veliyy esmasının tertibini yerine getiren kimse hayırlı ve güzel rüyalar görür.

5 vakit namazların ardından 46 defa “Ya Veliyy” ism-i şerifini zikreden kimsenin altıncı hissi gelişir.

Cuma günü (1000) defa “Ya Veliyyü Ya Allah”şeklinde okunursa  isteği yerine gelir.

Salı günü sabah vaktinde 46 defa “Ya Veliyy” ism-i şerifi her işte Allah’ın yardımını istemek için okunur.

Ya Veliyy esmasını okuyan kimsenin kadri yüce olur. İçi ve dışı her türlü kötülükten arınmış olur.

Kim yüce meleklerin zikri olan Ya Veliyy esmasını manasını idrak ederek okumaya devam ederse mana âlemleri ile kendi arasındaki perdelerin kalkmasına bir vesile olur. Böylece yüce mertebelere ulaşmış olur.

Kaynakça 1 (*) (Sadreddin-Konevi Esma-ül Hüsna Şerhi)

İnsan, lezzet ve elemleri ayırt eden bir mizaç üzerinde yaratılmıştır; elemler ile zarar görür ve
hüzünlenir, buna karşın lezzetler ile faydalanır ve mutlu olur. Bunlar, kevnin hallerinden iki haldir. Bu
durumda, insanın faydalanması “şükür” ve bu konudaki ibâdeti de “hamd” diye isimlendirilir. Bunlar
da, Hakkın şe’nleridir.
Şe’nler, vücûdî tecellîlerdir. Vücûd ise, sırf hayırdan ibarettir, şu var ki, hükümleri kâbiliyetlerde
farklılaşır. Buna göre nice şey vardır ki, bir insan kendisiyle lezzetlenir, buna karşın başka bir insan
aynı şey ile elem duyar. Halbuki her iki durumda da elem veya lezzet meydana getiren şey, tektir ve
onda herhangi bir bölünme söz konusu değildir; sadece kâbiliyetlerine ve istidatlarına göre
mümkünlerde o şeyin hükmü farklılaşmaktadır.
Aynı şekilde Hz. Peygamber, sevindiğinde şöyle derdi: “Hamd nimet veren ve ihsanda bulunan
Allah’a mahsustur.” Böylece peygamber, hamdi hüküm ve eserinin sınırlılığıyla sınırlardı.
Sıkıntıdayken ise şöyle derdi: “Her halde Allah’a hamd olsun.”
Bu hamd, mutlaklığı ve her şeyi içermesi itibariyle, sevinç halindeki hamdden daha büyüktür.
Çünkü Hakkın nimet vermesinin bir yönü de, sıkıntı halinde bulunan kimseye övgüyü ilham etmesi ve
onu kendine hamd ettirmesidir. Böylece onu aşırılıktan ve azaptan korur. Böylece, Hak kendisine
ilham ettiği hamd ile bâtınına afiyet verir, bunun ardından da, sıkıntısını gidererek afiyetini daha da
artırır.
***
Bilinmelidir ki:
Keşif tavrına göre âlemdeki her lafızda bir senâ bulunur; keşif ehli, bunu müşâhede eder.
Sena, Allah’a döner. Senânın zemme dönük bir vechi olsa bile, ehl-i hakka göre bu senânın da
övülen bir yönünün olması gerekir; bununla beraber, işiten ve söyleyen buna muttali olamayabilir.
Buna göre zemmedilmiş olması cihetinden senânın herhangi bir dayanağı yoktur ve hakkında
hüküm verilemez. Çünkü zemmin dayanağı, yokluktur, bu nedenle zem, kendisine ilişecek bir şey
bulamaz. Böylece ortadan kalkar ve geriye “Hamd Allah’a mahsustur” kalır.
***
Hamd edenin maksadı Hak veya başkası olabilir. Şâyet kişinin hamdindeki maksadı Hak olursa, hiç
kuşkusuz, ehline hamd etmiştir; Hakkın dışındaki birisine hamd etmiş ise, sadece kendisinde gördüğü
kemâl sıfatları ve güzel niteliklerle ona hamd etmiştir. Bu özellikler ise, ya yaratılışında bulunmaları
veya ahlak olarak edinirken kazanması itibariyle, rubûbiyet mertebesinden kendisine ikrâm ve
bağışlanmışlardır. Bu sıfat ve özellikler, Hakka dönerler.
Şu halde senâ, işin sonunda Hakka döner.
***
Hamdin üç mertebesi vardır: Bunların birincisi, hamd edenin kendisini hamd etmesidir; ikincisi,
başkasını hamd etmesidir. Bu iki kısım şüpheye maruz kalır ve şüphenin ortadan kalkması için hal
karinesine muhtaçtırlar. Üçüncüsü ise, hamd lisanının hamdidir. Bu, ihtimalin kendisine sirâyet
edemeyeceği hamddir. Çünkü bu, sıfâtın sıfat sahibiyle bulunmasının ta kendisidir.
Buna göre, sıfat sıfat sahibinin ve niteleyenin kendisi olursa, bu durumda hamd, hamd edenin ve
edilenin kendisi olmaktadır.


***

---

Kaynakça 2 (*) (İbn Arabi / Allah’ın İsimlerinin Sırları, Manalarının Keşfi)

Taalluk:
Kul, Cenâb-ı Allah’ın kendisini her yönden Mahmûd (övülen) niteliklerle donatması için, bu isme ihtiyaç duyar.
Tahakkuk:
Hamîd, övgüyü sonuç veren vesilelere ulaşan demektir. Bu övgüye, gerçekleştirilen eylemlerle ulaşılır. Hamîd, Arap dili kurallanna göre meful sığasın
da kabul edilirse, bu etkenlik makâmmda (failiyyet) değerlendirilir ve bulunduğu konum doğrultusunda, hem dâhilî hem de haricî bağlamda Allah’ın bir lütfu
olarak övgüye layık olan şeklinde değer biçilir. Bu hal, kerem niteliğinin ileri boyutudur.
Tahalluk:
Kullar arasında Mahmûd (övülmüş) niteliğini kazanan kimse; “İşte ahu yurdu.- Onu yeryüzünde böbürlenmek ve bozgunculuk yapmak istemeyeni,
veririz. Akibet takva sahiplerinindir.” (28:83) “Ve bana gelecekler içinde güzel bir nam tahsis eyle” (26:84) âyetlerinde ifade edildiği şekliyle, bu övülmüşlük.
onun ömrünün son aşamasında veya yaşamının bittiği anda başlar, yani öldükten sonra, başkalan tarafından bu nitelikle yad edilmeye başlanır. Eğer Hâ-
mid (Hamdedilen) Allah olursa, hamdetmenin en yüce ve gerçek mahiyeti ve anlamı, o zaman gerçekleşir. Zira Hamd’i şerefli kılan en önemli etken, Allah’ın
onu şerefli kılmasıdır. Yani hamd kavramı, Allah tarafından övüldüğü için, şereflidir. Ebu’l-Hakem İbn Berrecân (ö. 536/1142) gibi bazı bilginlerine göre, hamd
etmenin en ulu şekli, “el-Hamdü liflahi hamden” dir. Bu söz haindin özüne uygundur.